تفال

حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم
  که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم
 
جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم
  یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم
 
جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم
  تا حریفان دغا را به جهان کم بینم
 
سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
  گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم
 
بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح
  شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم
 
سینه تنگ من و بار غم او هیهات
  مرد این بار گران نیست دل مسکینم
 
من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر
  این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم
 
بنده آصف عهدم دلم از راه مبر
  که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم
 
بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند
  که مکدر شود آیینه مهرآیینم